Naar Wageningen zullen wij nog eens rijden over de Grebbeberg.
Daar kruisen we altijd de duizenden, bijna fossiele doden.
Ze steken twee vingers boven hun graf, het ging om vrede.
Wij groeten terug en trappen op de rem. Hier vielen zij,
maar dat moet ons niet gebeuren. Wij rijden nu langs boomgaarden
met dikke zwarte kersen die knappen tussen de kiezen.
Het sap rood als bloed. Dicht in de buurt van de gesneuvelden.
We eten samen uit één zak. Rood drupt het sap langs de kin.
Kersrood hun bloed ook, verkleurend tot bruingeroeste korst
naast het gat in hun borst of buik door de granaat die hen trof
bij het verscholen liggen. Granaat met de naam van een juweel
voor koningen of schone prinsessen met kersrode monden.
Wij eten tot we niet meer kunnen. Ook wij hebben rode monden
en rood bloed. Als kersen. Er is het verschil met zij die vielen.
We kruisen hen op de Grebbeberg. Een lijster zingt in de boomgaard.
