Mona Lisa en Vincent van Gogh als liefdespaar

Samen:

Wij delen onze tijd, geleid door
Eros, die de liefde bereidt als bijna 
vanzelf .We hebben niets gevraagd
doch hij gaat ons voor, gevleugeld gelijk
een elf in een mytisch decor
door de eeuwen heen.

Vincent:

Waar de tijd schoonheid draagt en
ruimte nodig heeft voor groei,
daar komt de rosevingerige
dageraad tot bloei.
Zie hoe haar glimlach open gaat
en als een regenboog
van tinten staat
gebeeldhouwd in haar schoon gelaat.
Mijn lief bemint me.

Mona Lisa:

Zijn hoofd heeft de rosse gloed
van de landman die ploegend op zijn akker
doeken wakker schildert waar hel zonlicht blinkt
zoals het brandend vuur van zijn bloed.
De hoed is te klein. In zijn oor is het luisteren
woedend verminkt, maar, ik heb hem zo lief
mijn lief ! Zijn sterke werk. Hard en zacht.
Erfgoed van eens ontkend en veracht.
Schoonheid kent geen tijd als dag en nacht.
Ik heb hem lief, mijn lief.

1945/1946

Zand Zeep Soda

Moeders wil is wet als ik weiger.

Mompelend mok ik, loop naar de pomp.

De wasbok steigert lomp met zijn

weerspannige harde houten poten.

Uitgestrekt neergezet. Hem dwingen.

Ik zal hem met zijn bokkig stoten!

Soppen, wassen, schrobben, wringen.

Op het plaatsje, smalle  winterzon.

Pak beet. Til het zwaargewicht

van de wasketel; Heet! Het fornuis af

naar buiten. Teil op de bok. Binnen

de draadomroep. Na-oorlogsbericht:

De súnlichtzeep is van de bon!

Geen spin

Het zijn niet de met dauw bespannen draden,

de parelende druppels met de glans

van zilver onder goudgekleurde blaren

die met de kleur van oudgeworden jaren

hier langzaam dalen in een trage levensdans.

Ook niet de prikkeldoppen van de nootjes van de beuk,

zij zijn het niet. Verscholen eikels in het bos

zeggen hun eigen klein verhaal. Zijn leuk

met  bolle mutsjes op hun groene kop. Staan los

maar zullen opgaan in een grootse, weidse kosmos.

Helaas en nergens zit een spin in het centraal geheim.

Het niets wijst naar het gaan der dingen

waarover wij derhalve psalmen zingen

aan iets dat uit het midden van het slijm

de wereld heeft vandaan doen springen.

Zo wordt ons herfstig liedje van verlangen

de bange basis van een eeuwenoud verhaal,

en ieder van ons spreekt een eigen taal.

Maar het is fake. Er is geen spin. Het is een web

waarin wij allen smadelijk zijn gevangen!

voor Margreet

Musica Sacra

Tonen van hoorns en bazuinen

leunen tegen de warme

armen van gambastreken,

waartussen het goud sprankelt  

van luit en guitarra.

Golvend warmt ontroering

mijn hart tot leven.

Zachte schemering bindt

zich verweven met de

koorstemmen waarvoor ik

mijn oren heb opengelegd.

Het orgel zingt meanderend

mee langs de gewelven.

Mijn vervoering voegt

zich met de muziek

tot volmaakt geheel.