Het zoeken

     

Vijf en zestig jaar geleden was ik een puber die zo wanhopig op zoek was naar God, dat ik elke mogelijkheid onderzocht om mijn doel te bereiken.

Men kon mij vinden als twaalfjarige, naast het fornuis in de keuken als mijn moeder niet thuis was, met het boodschappenboekje van de cooperatie opengeslagen in de hand, waarbij ik eigengemaakte psalmen en gezangen opzond door de schoorsteen, in de hoop dat daarboven iemand God attent zou maken op dat wondermooie zingen van een kind dat  gelukkig wilde worden. Ooit zag men mij in het kielzog van mijn vriendinnetje enige malen voor Musis Sacrem in Arnhem staan, in een kring van brave Leger des Heils boodschappers. Krachtig in de handen klappend en aandachtig kijkend, playbackend.

Wat deed ik mijn best!

Eens op een zondag, fietste ik  een keer achter mijn vriendinnetje en haar vrijer aan. Ja, zij fietsten hand in hand, hij had haar van mij afgenomen, naar de bijeenkomst van Youth for Christ ralley in Ede. Het kletterde de hele dag van de regen...

Het grasveld waar het Feest plaats vond was één groot moeras. De twee minnaartjes kloven beiden aan hetzelfde uiteinde van een Mars, herinner ik mij waarbij zich tussen hun  monden een kleverige draad spon, die ik met afgrijzen gadesloeg. Het geloof verliet mij op die middag in de blubber. Ik liet de hele boel in de steek en fietste het hele eind alleen terug in de regen.

 Nog enige malen deed ik een paar pogingen, Was God er niet ook voor mij? Ik moest en zou Hem vinden!

Twee keer woonde ik een mis bij in de koudste kerk van Oosterbeek. Door de oorlog was de kerk nogal beschadigd en nog niet alles was hersteld. De kruisstaties van Jan Toorop troffen mij diep, Ik ging direct zelf  thuis aan de gang met zo iets dergelijks, ik had het zeer met Jezus te doen. Zo opgehangen  te worden voor al je goeie werk!

Na mijn verhuizing naar Emmen, werd  ik vijftien. We hadden er een broertje bij gekregen,  terwijl er  al zo’n joch in de familie was notabene, ik zat daar echt niet op te wachten.

Het bleek allemaal nogal mee te vallen, toen hij een half jaar was nam ik hem mee voor op de fiets  naar de  zondagochtendbijeenkomsten van de Mormonen in mijn nieuwe woonplaats.

Ik vergeet nog te vermelden dat ik toen ik nog in Oosterbeek woonde, met mijn vader die zich thuis gedroeg als God zelf, meeging naar een bijeenkomst van het Humanistisch Verbond waar iemand een lezing hield over de Derde weg. Hij vond dat het wel iets voor mij zou zijn. Dan leerde ik iets over Humanisme.

Helaas ging me dat meters boven mijn pet.

In die zelfde winter, veertien was ik geworden in mei, stuurde mijn vader me naar een leuke  club waar jonge Humanisten over levensbeschouwelijke zaken spraken. Daar zou ik me wel thuis voelen, besliste hij.

‘s Avonds fietste ik naar de Lawick van Pabststraat, en vond in het huis van de kunstenaar Johan van Zweden, een groep jonge mensen tussen de twintig en de dertig jaar. Ze spraken na de redevoering van de kunstenaar, allemaal door elkaar over ‘de toets der rede,’ een zinnetje dat het enige is dat ik van  die avond onthouden heb. Na afloop van de veel te hoog gegrepen bijeenkomst voor mijn nog niet geheel en al ontwikkelde intelligentie, heb ik op de terugweg naar Oosterbeek, lopend naast mijn fiets, een jonge man en een meisje die elkaar in die H.J.G, daar misschien wel gevonden hadden, zwijgend gezelschap gehouden totdat hun beleefdheid hen deed zeggen dat ze nu wel alleen verder konden gaan. Ik vond dat heel oprecht klinken en ik dacht dat ze mijn gezelschap wel op prijs hadden gesteld.

In Emmen was voor jonge mensen in de vijftiger jaren niets te beleven, je kon tafeltennissen, dansen in een groot café en fietsen tot je van verveling van je fiets viel. Ik kende er geen mens en vond het een rotplaats.

Enige jaren later was ik daar tijdens mijn opleiding als kleuterleidster, lid van de Nieuwe Koers. We organiseerden naast veel zwaarwichtige vergaderingen, bonte avonden, eenmaal lieten we in december, niemand wist ervan, twee sinterklazen opdraven die elkaars baard er zowat afrukten van woede en jalouzie, en speelden we, mijn vriendin en ik, zelf gillend van plezier voor zwarte piet, totdat de politiek het niet langer meer volhield tegen de flauwte en de verflauwde interresse van de jongelui en de club ter ziele ging.

We zochten toch weer met enkele bekende en bevriende jongeren naar een mogelijkheid om ons met serieuze vraagstukken bezig te houden en richtten toen we vijf mensen bij elkaar konden krijgen, een H.J.G.. ( Humunistische Jongeren gemeenschap) op.

We hielden het een jaar vol, maar na mijn aanstelling als hoofd van de kleuterschool in Borger, waardoor ik moest verhuizen, viel  in Emmen de H.J.G uit elkaar en werd ik algemeen lid. Ik meldde mij aan voor de weekeinden en zomerweken die werden georganiseerd en ontmoette daar Fries de Vries, het zeer geëerde lid uit Amsterdam.

Als provinciaal bewonderde ik de Amsterdamse H.J.Gers bovenmatig. Die lui waren enorm van de tongriem gesneden en ik deed slechts een beetje traag Drents.

Enfin, om het verhaal niet té lang te maken vermeld ik nog het verzet tegen het gezag, van mijzelf tegen dat van mijn vader en tegelijk tegen dat van God en het bestuur van het Humanistisch verbond.

In diezelfde zomer deed Punt D zich voor!

Het zogenaamde punt D deed van zich spreken, wat zeg ik, spreken! waar Will van Wieringen en Fries de Vries meer over kunnen vertellen. Het betreft hier het slapen van jongens en meiden in dezelfde tenten tijdens de door de H.J.G georganiseerde vakantie zomerweken.

De schande van dat gemengd zich ’s nachts in één tent bevinden haalde als ik het me goed herinner, zelfs de voorpagina van een bekend dagblad!

Vanaf die tijd,woonde ik ook in Amsterdam, trouwde er met een H.J.Ger, daar deed het lidmaatschap van die Humanistische club mij zó goed, zodat ik mij verzoend heb met het gemis van God. Vast en zeker daardoor ben ik tóch een gelukkig mens geworden!