Het is tijd

Fier staat de godenzoon waar licht met gouden toon

zijn gestalte omspeelt, hem streelt uit mijn naam.

De schaduw hoekt zich van de treden als water

van de rots. Trots de lijnen van neus en kin.

Heerser over volk. Land laat zich nemen als een

minnaar zijn geliefde. Met dolk en zwaard doorboord.

Waar hij is geweest wordt gebogen. Hij weet.

Striemend de woorden. Zijn ijzeren stem gehoord.

De zeilen  nu gehesen. Hij staat als een man gereed.

De kolkende zee in zijn oor. Starend zijn oog over land.

Hoog boven hem ijlt mijn stemgeluid heen en weer

tegen de rotswand. Kom lief, laat ons samenzijn.

De pijn  kussen tegen verloren strijd. Kom! Ik spreid

kleden uit als een bruid. Mijn lief, het is tijd, het is tijd...