Hondsbosse

Gelukkig dijk, je ligt er nog. In lengte

uitgerekt  en laat je kalm begrazen,

onder het strakke blauw, waarbij ik grijns,

omdat ik hier met jou hondsbossedol

gezellig zit te dazen. Hoewel ik

liever galm met eindeloos verbazen

en zing over het paardenbloemengeel.

De dijk te kijk van hier tot gunder

koning te rijk, zo dat ik er van glunder.

‘t Geluk is met de dwazen, wat ik

deel. Nimmer vermoeid hou jij

het zeetje tegen met je voet

omspoelt je tenen met het zoute water.

Je rug begroeid met bonte bloemen

groen en geel, dat doe je goed.

Ik grijp wat paardenbloemen bij de steel,

‘n hondsbossebosje  voor de vaas en

mijn gemoed. Herinnering, een vleugje

gloed. Bloeiende dijk, jij hoedt

mijn land voor nu en later.