Wij komen bijeen en verlangen te vliegen.
Woorden fladderen als vogelgekwetter
van onze lippen. Handen maken
vliegbewegingen maar de stoelen
hebben vier poten en onze voeten
staan er voor. Geankerd blijven
we vleugellam. Zoals ons stamelen.
Geen kiest voor een luchtruim en
veel is verzwegen. Met een ring
om de poot aan een ketting houden
we het ongezegde in stand. Hunkerend
stokken zinnen als gekortwiekt.
Als wij vliegen willen, zullen we diepte
beneden moeten zien en boven ons
het ongewisse van wolk en hemel.
Om dan, vallend stijgend, vleugels uit slaan.
No comments:
Post a Comment