Met mouwen tot op elke hand,
witte benen gehuld in de uitgevouwen
handdoek breng ik de tijd zoek
op het hete strand. ‘Brand meester!’
roep ik luid. Zo ban ik boos het
zonlicht uit, dat mijn huid met blaren
zaait, mijn lust tot nul en het vergaren
van sproeten overdadig over mij sproeit.
Al mijn jaren heb ik de zon verfoeid
en voer ik strijd met
deze hitte.
Hier wil ik liefst
niet blijven zitten.
Ach, een struik, een heester een boom!
Maar mijn kind wil naar zee! naar zand!
naar water! Een kinderdroom. Naast me
klinkt haar zachte gesnater, ‘Taartje mam?’
Heet schijnt de zon op het lege strand.
We delen samen een boterham, waarbij
het zand knarst tussen mijn tanden.
Wat kan die rotzon verschrikkelijk branden.
‘Wil je naar huis lief schatje van mij?’
Ginds speelt de zee met haar eigen getij.
‘Nee hoor,’ schatert ze opgetogen met
het glinsterend zonlicht in haar ogen.
Dat kind is zo blij, nee we kunnen niet gaan.
‘Heet,’ puf ik steunend,
en lijdzaam kreunend
druk ik mijn handdoek wat steviger aan.
.
No comments:
Post a Comment