In mijn hand glanzende kastanjes.
Dof de navel. Zacht gloeiend in rond
herfstbruin en van zijde hun vel.
Losgelaten door de groene huls,
waarbinnen groei en zucht om
te bestaan. Dik het verende kleed,
moederkastanjekoek, vruchtbaar.
Voedsel voor een lang leven.
Een duimgroot gat en rulle aarde
geef ik hen om te gedijen, toegedekt
met liefde, regen en wind, zon,
de witte maan en wachttijd,
Durend lang. Hurkend ongeduld
op sprietig antwoord van beneden.
Nu spreidje breeduit
je kroon,
steekt kaarsen aan voor de bloei.
Flirt met speelse wind, geeft
kinderen alvast voorbroed, kleine
groene knikkervrucht. Houvast voor
brillen, luciferpopjes, ruilobjecten.
Lacht erbij in jezelf. Zoveel gedoe.
Ik ben zoals jij mee gaan herfsten.
Je strooit glanzende bruine rijkdom
die nieuwe wonderen doet ontstaan.
Nu hurken anderen in ongeduld.
Durend lang. Wachtend op
sprietig antwoord van beneden.
No comments:
Post a Comment