Eens, ik was jong en onbezonnen,
dacht ik de wereld zelf te runnen,
maar wat ik onberaden was begonnen
werd later schaamte, want mijn kunnen
was zeer
beperkt. Hoogst arrogant.
Hier laat ik volgen wat er is geschiedt,
ik ken mijn eigen weerga niet!
Ternauwernood was ik getrouwd
en manlief reisde met de trein.
Dat reizen vond hij echt niet fijn
want goed bezien en welbeschouwd
kwam hij in tijd nét iets te kort
om met de maaltijd thuis te zijn
en was het eten op zijn bord
verschrompeld en de portie klein.
‘Zeg, mag je niet wat eerder weg?
was logisch toen mijn vraag aan hem.’
Maar manlief zei met zachte stem
‘Nee, dóet ie niet , gewoonweg pech.’
‘Dat pik ik niet,’ was mijn protest.
Na een hete dag aan zee in volle zon,
begaf ik mij rood als een kreeft
brutaalweg naar de baas. De bron
van alle kwaad. Maar, niet zo best,
was ik gekleed in korte broek
en wapperende paardestaart.
Ik kon me voor dit hoog bezoek
niet meer verkleden. Uiteraard
keek op kantoor, bevreemd mij aan.
Om zo summier gekleed te gaan
bij een bezoek aan hoge piet
doen zoiets nette meisjes niet.
Enfin, de personeelchef zei:
‘Wij geven nimmer klerken vrij
om sneller met de trein te reizen.
Ik wil, mevrouw, u daarop wijzen.
Voorrechten kunnen wij niet geven
dan komt chaos in ‘t kantorenleven.’
Verbolgen protesteerde ik ;’Menéér!
mijn man mist telkenkeer zijn trein
dat is zo sneu. Het zou zo fijn
zijn als hij eerder thuis kon zijn.’
Het’ nee’ bleef ‘nee,’ en ik kon gaan.
mijn man kreet; ‘Wat heb jij gedáán?’
Ik boog mijn hoofd en langzaamaan
zag ik het ongerijmde van mijn daad.
Nog heden stijgt beschamend rood
een donkere kleur op naar mijn wangen.
word ik door onbehagelijk groot en
schaamtevol gevoel bevangen.
Nooit meer naar personeelschefs op kantoren
bracht ik persoonlijk nog bezoek
met paardenstaart en rode oren,
slechts schaars gekleed in korte broek.
No comments:
Post a Comment